Biblioteka Publiczna w Nysie

„Biblioteka to przybytek na ścieżaj otwarty, zapraszający każdego w progi. Wejdź gościu i stań się Przyjacielem.” Jan Wiktor

Koncepcja architektoniczna biblioteki publicznej w Nysie powstała, jako konglomerat przemyśleń oraz analiz funkcjo­nalno-przestrzennych obszaru, w jakim ma znajdować się obiekt. Bryła biblioteki miejskiej w Nysie to zwarta i jedno­lita kubatura stanowiąca przedłużenie pierzei ul. Chodowiec­kiego i domykająca przestrzeń ul. Teatralnej, która w tym miejscu nie charakteryzuje się zwartą zabudową. Strefa ta po zrealizowaniu obiektu, miałaby duży potencjał, jeśli chodzi o możliwości adaptacji jej na publiczny skwer miejski przed­sionek dla nyskiego rynku. Kolejnym obszarem analiz była kwestia przemieszczania się ludzi w obrębie tematu opraco­wania. Główny ciąg komunikacyjny pieszy przebiega wzdłuż ul. Teatralnej. W związku z tym strefę wejściową biblioteki ukształtowano tak, aby przechwytywała ruch odbywający się na tej właśnie osi.

Bryła budynku to zbiór płaszczyzn o rożnym stopniu przezierności częściowo ukośnie przełamanych w najbar­dziej charakterystycznych miejscach. Pierwsze przeła­manie, w parterze, wynika z analiz komunikacji pieszej. Drugie ukośne przełamanie znajduje się po przeciwnej stronie i wynika z relacji widokowych biblioteki i katedry. Duża szklana płaszczyzna zwrócona jest prostopadle do kościoła i kadruje najatrakcyjniejszy w tej lokalizacji widok.

Trzy stopnie przezierności elewacji stanowią dopełnienie kompozycji architektonicznej. Ich rozkład na elewacji odzwierciedla układ funkcjonalny budynku. Płaszczyzny całkowicie przeszklone odzwierciedlają kubatury czytelni oraz podkreślają miejsca reprezentacyjne budynku. Płasz­czyzny pełne zakrywają funkcje zapleczowe, drogi ewaku­acyjne i piony sanitarne, natomiast ażurowa część elewacji reprezentuje funkcje związane z wypożyczaniem zbiorów, działem administracji i pracowniami opracowywania zbiorów. Swoistym nawiązaniem do zabytkowego otoczenia biblioteki ma być wertykalny charakter elementów elewa­cyjnych oraz subtelny detal w attyce nad płaszczyznami ażurowymi, w postaci trójkątnych zwieńczeń „żyletek”.