Wyróżnienie w randze nagrody za koncepcję architektoniczną nowego budynku Wydziału Psychologii UW.

Idea projekt. Prezentowana koncepcja wynika z całościowego, zintegrowanego traktowania zarówno struktury samego budynku i jego otoczenia, jak i przestrzeni całego kampusu. Na obu tych poziomach propozycje projektowe prowadzą do wytworzenia optymalnego środowiska dla życia studenckiego w jego wszystkich wymiarach: edukacji, integracji, aktywizacji, relacji społecznych. Celem jest inspirowanie do pracy, kreatywności, przy zachowaniu zdrowego i zrównoważonego stylu życia. Jednym z kluczowych aspektów jest harmonijne wpisanie nowego budynku w kontekst kampusu uniwersyteckiego (istniejący i planowany) – w sensie urbanistycznym, architektonicznym i programowym.

Zrównoważenie. W aspekcie budowlanym projekt realizuje założenia szeroko rozumianego zrównoważenia: energooszczędności, optymalizacji kosztów realizacji i eksploatacji, racjonalności kształtowania bryły, planu, systemu konstrukcji, instalacji oraz rozwiązań materiałowych. Dotyczy to również komfortu i dobrostanu użytkowników.

Jednolita struktura. Podstawą koncepcji projektowej jest całościowe, zintegrowane traktowanie wszystkich poziomów skali: od relacji w skali kampusu, przestrzeni centralnej, przez budynek, do wnętrz.

Rola w kampusie. Projektowany budynek wraz z przyległym terenem stanowi centralny, węzłowy punkt kampusu UW. Jest naturalnym centrum życia kampusu.

Przestrzeń Centralna – Budynek i Forum. W strefie centralnej kampusu dychotomia budynek vs. kontekst została zastąpiona przez perspektywę integrującą, w której budynek i jego kontekst stanowią jedność. W strefie parteru, struktura przestrzenna parteru Budynku i przyległego Forum Studenckiego są oparte na tej samej wspólnej kanwie kompozycyjnej, która jest interpretowana w sposób architektoniczny (w strefie budynku) lub krajobrazowy (w strefie Forum).

Budynek – elementy i struktura przestrzenna. W koncepcji budynku celem stało się wytworzenie optymalnego środowiska dla życia studenckiego w jego wszystkich wymiarach: edukacji, integracji, aktywizacji, relacji społecznych. Struktura programowo-przestrzenna zbudowana na zasadzie synergii dwóch części: otwartej kompozycji parteru oraz zwróconej do wnętrza górnej części budynku. W sensie metaforycznym ale i w odbiorze mentalnym parter budynku to miasto, góra to dom.

Górne poziomy budynku. Górna część budynku ma w planie koncentryczną warstwową strukturę.

Warstwę zewnętrzną tworzy pas pomieszczeń „technologii” edukacji – o modularnym, racjonalnym rozplanowaniu oraz oszczędnym, utylitarnym wystroju i wyposażeniu. Warstwa wewnętrzna, to wieniec pomieszczeń o rozluźnionym układzie przestrzennym tworzących bardziej nieformalne środowisko interakcji społecznych i aktywności. Ich wystrój i wyposażenie mają kontrastujący, domowy charakter. Intermedium pomiędzy warstwą zewnętrzną i wewnętrzną wypełnia wewnętrzna ulica komunikacyjna, która rozgałęzia się na zewnątrz w stronę fasady oraz do środka w kierunku atrium, stanowiąc uniwersalne spoiwo pozwalające konfigurować różne kombinacje typów pomieszczeń studenckich i pracowniczych. W centrum budynku znajduje się czterokondygnacyjne atrium, a na dachu – otwarte patio z wewnętrznym ogrodem.

Powiązanie przestrzeni aktywności i integracji. Kluczowym rozwiązaniem jest przestrzenne i funkcjonalne połączenie stref aktywności i integracji parteru (związanych z funkcjonowaniem całego kampusu) z tymi zorganizowanymi w pionie wokół atrium (służącymi potrzebom wydziałów).

Elastyczność. Struktura funkcjonalna budynku służy uzyskaniu maksymalnej elastyczności, wymienności funkcji oraz tworzeniu możliwości wielorakich kombinacji i relacji przestrzeni o odmiennych charakterach – dedykowanych aktualnym specyficznym potrzebom i celom.