WYRÓŻNIENIE PIERWSZEGO STOPNIA W KONKURSIE NA OPRACOWANIE koncepcji rewaloryzacji siedziby Muzeum Literatury

Charakter obecnego Starego Miasta w Warszawie wraz z niezwykłą historią jego odbudowy stanowią bardzo silny kontekst dla wszelkich działań inwestycyjnych w tym rejonie. Rozbudowa Muzeum Literatury, zlokalizowanego przy wschodniej ścianie staromiejskiego rynku wymaga więc szczególnego szacunku dla zachowanego tu krajobrazu. Jednocześnie dla prowadzenia działalności kulturalnej korzystne jest dziś wytworzenie atrakcyjnej przestrzeni, która pomoże przyciągnąć nowych odbiorców placówki.

 

Najważniejszym aspektem niniejszej koncepcji jest wpisanie współczesnej architektury w kontekst warszawskiego Starego Miasta. Projekt rewaloryzacji siedziby Muzeum Literatury zakłada stworzenie nowego serca budynku w postaci zadaszenia dziedzińca, którego lekka struktura pozwala w sposób możliwie najpełniejszy wyeksponować przestrzeń podwórka z jego historyczną obudową. Wykorzystanie w konstrukcji belek szklanych pozwala w minimalnym stopniu przesłonić elewacje przyrynkowych kamienic i sprawić, że współczesna architektura stanowi neutralne tło dla zabytku.

 

Atmosfera wnętrza nowego dziedzińca może być wykreowana przy pomocy lekkiej kurtyny, która wyznacza centralną przestrzeń wielofunkcyjnej sali w sposób subtelny, niczym płaszczyzna kartki papieru. Dzięki górnemu mechanizmowi rozwijania kurtyny jej poziom oraz stopień otwarcia poszczególnych ścian może być dostosowany do różnych typów wydarzeń. W zależności od potrzeb, centralna przestrzeń może być całkowicie wyciemniona i wygrodzona, tworząc zamkniętą kubaturę, lub częściowo otwarta, tworząc warunki do organizacji wydarzeń o różnym charakterze (kino, wystawa, wernisaż) oraz różnej liczbie użytkowników.

 

Aranżacja sali audiowizualnej w dystansie od zewnętrznych ścian dziedzińca pozwala na zachowanie pełnej funkcjonalności połączeń komunikacyjnych między kamienicami przy ulicy Brzozowej a kamienicami przyrynkowymi. Jednocześnie zastosowanie materiału o właściwościach ograniczających zjawisko pogłosu daje szansę na stworzenie odpowiedniego środowiska akustycznego dla odbywających się tu wydarzeń bez konieczności przesłaniania historycznych murów. Oparcie konstrukcji całego zadaszenia na zewnętrznych ścianach dziedzińca pozwala zachować pełną swobodę użytkowania niedużego wnętrza, które może być podzielone jedynie przy pomocy płaszczyzny kotary podczas wydarzeń, które takiego wydzielenia potrzebują.